sarı

1.

1. sif. Narıncı rənglə yaşıl arasında olan (rəng), limon rəngi, qızıl rəngi. Kiçik süfrənin qırağında qoyulmuş sarı samovar buğlana-buğlana zümzümə edirdi. S. Qədirzadə. // sif. Bu rəngdə olan. Sarı çit. Sarı parça. Sarı saç. Sarı kəhrəba. – Döyülən sarı köynəkli gənc bir qadın idi. S. H.. // İs. mənasında. Sarıları ağlardan ayırmaq.

2. Müxtəlif mürəkkəb sözlərin və ya terminlərin birinci tərkib hissəsi; məs.: sarı zanbaq, sarı qızılgül, sarı acıotu, sarı bıtraq və s. – Göy və sarı gilabı ilə baş yuyardılar. H. S..

3. is. dan. Qızıl mənasında. Təmiz vicdanı heç bir sarı ləkələyə bilməz! S. R.. <Danışanlardan biri:> Sarı yaman şeydir. Kökü kəsilsin yer üzündən sarı qızılın. M. C..

◊ Sarı ev köhn. – ruhi xəstələr üçün xəstəxana. . . . sarı yağ kimi yayılmaq (ürəyinə, canına, bədəninə sözləri ilə) – çox xoşuna gəlmək, çox ləzzət vermək, çox məmnun olmaq. Bu söz ürəyimə sarı yağ kimi yayıldı. – İsti adamın bədəninə sarı yağ kimi yayılırdı. Ə. Vəl.. Sarı simə vurmaq, sarı simdə çatdırmaq – bir sözü, işi, mətləbi çox incə bir yolla çatdırmaq, nazikanə demək. Əlikram Sənubərin memarlıqdan çox yer fizikası ilə məşğul olduğunu sarı simlərdə <Hidayətə> çatdırır. B. Bayramov.

2.

qoş.

1. Tərəf, səmt. Qapıya sarı getmək. Evə sarı gəlmək. Üzünü pəncərəyə sarı çevirmək. – Bir uşaq . . təngnəfəs <Aynaya> sarı gəlirdi. Ə. M.. Maşın cıdır düzünə sarı üz tutub sürətini daha da artırdı. H. Seyidbəyli.

2. Ötrü, üçün (bəzən «ki» bağlayıcısı ilə). Ondan sarı ki, heçnən adam boğazlayırlar. M. C..

3. Sarıdan şəklində – tərəfindən, cəhətindən. Anam sarıdan nigaranam. – Bu gün neçə gündü canan sarıdan; Yetibdi guşuma səda, gedirəm. Q. Z.. <Dərviş:> Bu binəvaların övlad sarıdan tək bir qızları var idi. A. D.. <Reyhan Əzizə:> Nə bilim, bala, ürəyim <Azər> sarıdan sakit deyil. Ə. M..